نه! اصلا خوب نیستم!!

- من در جایی بزرگ شده ام که افراد از اینکه همسرشان را جلوی دیگران با اسم کوچک صدا بزنند شرم می کنند.
- من در جایی بزرگ شده ام که کسی همسر کسی را به اسم کوچک صدا نمی زند.
- من در جایی بزرگ شده ام که کسی اسم خواهر کس دیگری را نمی داند و اگر بداند هرگز به روی خودش نمی آورد.
- من در جایی بزرگ شده ام که زن و مرد همدیگر را در کمال احترام و با ضمایر جمع مخاطب قرار می دهند.
- من در جایی بزرگ شده ام که ولنتاین طبق تعریف صاحبانش برایم روز دوست دختر و دوست پسرها و معنی تبریک آن برایم گنگ است ...

 

و این حداقل های حدود در بین ماست؛ بگذریم از حدود معنوی که بخشی از آن احترام قلبی و فکری است!

شاید من معنی دل پاک را نمی فهمم ولی این را خوب می فهمم که خداوند خواهر و برادرهای خونی مرا مشخص کرده و در برابر سایرین که برادران و خواهران دینی ام هستند، حدود و حریم هایم را مشخص کرده!

احترام به نظرات همه خوب! ولی من در جایی بزرگ شده ام که نظرات و قوانینم را "دلم می خواهد" یا "هر کسی نظری دارد"، تعیین نمی کند!

در جایی که اگر پایبند امر صحیحی نبودم، اشتباهم را می پذیرم و آن را با پوستین "دلت پاک باشد"، نمی پوشانم!

و امروز نفس کشیدن برایم سخت شد ...

از درد و دل های یک مدیرشبکه اجتماعی

در این چند روز که نبودی! اصلا بد نگذشت! آدمی شده بودم برای خودم!
نمی دانی چه کیفی دارد مثل آدم زندگی کردن! مثل آدم آمدن و رفتن! مثل آدم خوردن و خوابیدن! تا تو هستی، من نه خواب خوش دارم، نه خوراک درست و درمان! غذایی که پای تو کوفت می کنم و خوابی که با کابوس تو می گذرد... ای کاش همیشه نباشی ای شبکه ...

یه روز یه ترکه...

یه روز یه ترکه...


اسمش ستار خان بود، شاید هم باقر خان... خیلی شجاع بود، خیلی نترس.. ؛ یکه و تنها از پس ارتش حکومت مرکزی براومد، جونش رو گذاشت کف دستش و سرباز راه مشروطیت و آزادی شد، فداکاری کرد، برای ایران، برای من و تو، برای اینکه ما یه روزی تو این مملکت آزاد زندگی کنیم.


یه روز یه رشتیه... اسمش میرزا کوچک خان بود، میرزا کوچک خان جنگلی؛  برای مهار کردن "قدرت مطلقه مادام العمر" تلاش کرد، برای اینکه کسی تو این مملکت خودش را نماینده خدا و حاکم بر جان و مال و . . . ندونه؛ اونقدر جنگید تا جونش رو فدای سرزمینش کرد.


یه روز یه لره... اسمش کریم خان زند بود، موسس سلسله زندیه؛ ساده زیست، نیک سیرت و عدالت پرور بود و تا ممکن می شد از شدت عمل احتراز می کرد.


یه روز یه قزوینه... به نام علامه دهخدا ؛ از لحاظ اخلاقی بسیار منحصر بفرد بود و دیوان پارسی بسیار خوبی برای ما بر جا نهاد


یه روز ما همه با هم بودیم...، ترک و رشتی و لر و اصفهانی و...  
تا اینکه یه عده رمز دوستی ما رو کشف کردند و قفل دوستی ما رو شکستند...
حالا دیگه ما برای هم جوک می سازیم، به همدیگه می خندیم!

جناب سروان

اکثر مردم چون با درجات نظامی آشنایی ندارند به هر افسر یا درجه داری می گویند: جناب سروان. پس کسی که به هر نظامی می گوید جناب سروان یا اصلا درجات نظامی را نمی شناسد و یا تفاوت بین آنها را درک نمی کند.
بعضی از دختر خانم ها و آقا پسر ها، به محض اینکه از کسی خوششان می آید، به هیجانشان درجه ی "عشق " می دهند . بدون اینکه به میزان و جنس آن علاقه و زمینه های آن علاقه مندی توجه کنند.
یک ستوان دو، برای رسیدن به سروانی ۸ سال باید خدمت کند یعنی ۴ سال تا ستوان یکمی واز آن درجه ۴ سال تا سروان شدن؛ بیاید ،برود، بیاموزد و آزمون دهدو...
علاقه هم مثل درجات نظامی سلسله مراتب دارد و از آشنایی شروع میشود و تا دوستی ،

صمیمیت و عشق  ادامه پیدا میکند.
در اکثر موارد وقتی جوان (یا نوجوان) احساس می کند عاشق کسی شده ،در واقع فرصت یا زمینه انتخاب دیگری را نداشته و برای اولین بار با موقعیتی مواجه شده که اساسا عشق نبوده ، احساسی که با نگاه و برخورد اول معمولا به سادگی ایجاد می شود و اغلب پایدار نیست.

خیلی وقتها احساس نخستین برخورد ویژه  با جنس مخالف با عناوینی چون آشنایی یا هر چیز دیگری چون با هیجانات دیگری همراه می شود ؛ مثل استرس، اضطراب و خجالت و البته هیجان جنسی و... حال غریبی را در فرد به وجود می آورد و جوان فورا آن حس و حال را جناب عشق لقب می دهد و دیگران را عاجز از درک عمق و ژرفای آن عاشقی! میداند.

اشتباه دیگر این است که این هیجان زود گذر را با حالت دائمی عاشق بودن اشتباه میگیرند و بعد از مدت کوتاهی دلبستگی هیجان انگیزی که به وجود آمده به تدریج تحلیل می رود و کم کم اختلافات بروز می کند و سرانجام سرزنش های دو جانبه باقیمانده هیجانهای اولیه را از بین می برد و... هر یک تمام اهالی جنس مقابل را به بی وفایی وسست عهدی متهم میکنند که تمام دخترها بی وفایند یا تمام پسرها عهد شکن.

عشق محصول صمیمیت و صمیمیت محصول دوستی و دوستی محصول رفاقت و رفاقت  از اشتراکاتی مثل همسایگی، همکلاسی، همکاری وهم ... ناشی می شود (معمولا هر هم... منجر به رفاقت نمی شود و در همان حد می ماند و البته لزومی هم ندارد.) ونقطه شروع؛ آشنایی و شناخت است. بین درجه آشنایی تا عشق خیلی فاصله است.
در عشق حقیقی ورابطه ی با خدا نیز این چنین است.

خدا خوان تا خدا دان فرق دارد
که حیوان تا به انسان فرق دارد

بدینسـان از خدا دان تا خدا یاب
زانســان تا به سبحان فرق دارد

لطفا مزاحم شوید

معمولا سعی می کنم چراغ استتیوس جی تاکم را مطابق با وضعیت روز کاریم تنظیم کنم؛ اگر روز شلوغی داشته باشم، آن را به حالت Busy یا به قول خودمان “ورود ممنوع” در بیاورم و در غیر این صورت در حالت سبز یا “Available”.
برای دوستانی که ممکن است با این وضعیت ها آشنایی نداشته باشند، عرض می کنم؛ شما می توانید چند وضعیت مختلف برای status  خود تعریف کنید:
Available وضعیتی است که شما در دسترس هستید و مانعی برای چتیدن! ندارید. در این حالت چراغ شما به رنگ سبز است.

Busy  وضعیتی است که معمولا وقتی نمی خواهید به هر دلیلی کسی مزاحمتان شود، انتخاب می کنید و از دیگران می خواهید که مزاحم شما نشوند، البته لطفا. در این حالت چراغ شما به شکل تابلوی عبور ممنوع در می آید. البته این یک قاعده کلی است و مثلا شامل حال رئیس شما در زمانی که شما در محل کار و ساعت اداری باشید، نمی شود! (پاچه خواری زیر پوستی)

جدای از شوخی، معمولا همکاران و یا افراد خاصی وجود دارند که حتی در این حالت به حریم شما راه دارند؛ این بستگی به شما دارد.

Idle  که در این حالت، چراغ شما به صورت اتوماتیک به رنگ نارنجی در می آید و معنی آن این است که شما در صفحه چت خود و یا کلا پشت میز خود نیستید!

INvisible:  یا نامرئی؛ این یکی مخصوص فراری هائیست که نمی خواهند کسی آنها را ببیند حالا به هر دلیلی! که البته در جی تاک، در حال حاضر چنین امکانی فراهم نیست و اگر بخواهید نامرئی شوید، باید از طریق چت ایمیل خود آنلاین شوید.

در این حالت، هم شما می توانید برای بقیه پیام بفرستید هم بقیه برای شما. البته آنها گمان می کنند، برای شما آفلاین (offline) * می گذارند، مگر اینکه خودتان زحمت اطلاع رسانی را بکشید!

اینویزیبل ها دنیای جالبی دارند. معمولا یا مزاحمی در چت دارند که نمی خواهند متوجه حضور آنها شود، یا حال چتیدن ندارند، یا کاری به آنها واگذار شده و انجام نداده اند و یا اطرافیانشنان به علامت Busy توجهی نمی کنند! بعضی هایشان هم چت بازهایی هستند که همیشه با این وضعیت وارد اتاق های یاهو می شده اند و زاغِ سیاه دوستان خود را چوب می زده اند! و الان ترک عادت برایشان مرض می آورد!

خوب حالا اگه کار داشتیم و وضعیت طرفمان ورود ممنوع بود، چه کنیم؟
اولا اگر مرادوات کاری دارید و مشکل کاری دارید، می توانید وارد شوید! به همین سادگی، نهایتا ممکن است با این جمله که الان سرم شلوغ است، لطفا بعدا یادآوری کن و یا لطفا برایم ایمیل بزن! مواجه شوید.

راه دیگر پیام گذاشتن از طریق چت و یا ایمیل است. البته اگر در چت پیام می گذارید، انتظار جواب فوری نداشته باشید.

به نظر من در این مواقع، اگه کارتان با ایمیل یا پی ام (PM) گذاشتن، حل می شود سراغ تلفن نروید. خود تلفن نوعی کلافکی و وقت گیری به همراه دارد.

بدیهی است که سلام و احوالپرسی روزانه هم مشخصا جزو پیغام ها و کارهای ضروری نیست. نگرانی های خود را به زمان بهتری موکول کنید.

بگذریم از اینکه خیلی ها وقتی صبح از خواب بیدار می شوند و می بینند دوست همیشه در دسترسشان، سرش شلوغ است، شروع می کنند به احوالپرسی و اینکه چه شده و چرا سرش شلوغ است و اگر کاری از دستشان بر می آید، حاضر به انجام آن هستند! مرامتان را گلباران! ولی این گونه دلسوزی ها بی مورد است، حداقل در این وضعیت.

البته وضع می تواند از این بدتر هم شود؛ می پرسید چطور؟ اگر آقای بیزی، جواب این دوستان را دیر بدهد و یا نعوذ بالله ندهد، ممکن است به غرور، بی معرفتی، کلاس گذاشتن و هزار سرطان دیگر، محکوم شود و این جدای از دلشکستگی بی خود و بی جهت احتمالی است که بعدها گریبان وی را خواهد گرفت!
خیلی با خودم کلنجار رفتم که این مطلب را ننویسم چون ممکن است خیلی از دوستانم فکر کنند که مقصود نظر من هستند!

دوست عزیز من، اگر در این مدت از این کارها کرده ای، خدا تقاص مرا از تو بگیرد! ولی مطمئن باش از دستت ناراحت نیستم و از طرفی توقع دارم بابت این تذکر به جا از دست من ناراحت نباشی! که همه شنیده ایم: “بهترین دوستان من کسی است که عیوب من را به من هدیه بدهد!”

این متن را نوشتم چون ممکن است کسی درست این وضعیت ها را نشناسد و ممکن است افراد دیگری هم باشند که از این موضوع رنج می برند و بنابر  دلایلی دوست ندارند، چنین مطلبی بنویسند.

پی نوشت:
از همه دوستانی که در این چند روزه، و در تمامی روزهای آینده که سرم شلوغ است و نتوانسته ام حسابی از خجالتشان در بیایم، عذرخواهی می کنم!
*آفلاین (Offline) اصطلاحا پیامی است که وقتی شما در چت نیستید(آفلاین هستید) برایتان ارسال می شود و بعد از آنلاین شدن آن را مشاهده می کنید.

PM یا ‫پیام خصوصی‬ (Personal message) در زمان هایی نچندان دور! به پیام هایی که در چت روم ها که پیام ها به صورت عمومی بود‬، به صورت اختصاصی برای کسی ارسال می کردید، می گفتند PM‬